Mín Oxford

Hangs á kaffistofum, þar var veröldin svo afskaplega nálægt. Hún var enn nær á vorin þegar við hittum skólasystur okkar í sumarkjólum á göngunum, ilmandi eins og sólin sjálf. Og þetta einstaka tækifæri til þess að sökkva sér í bækur. Misgóðar vissulega, en þegar bókin var góð og stúlkan á næsta borði var falleg og þegar hún tók þátt í kaffistofuspjallinu í frímínótunum, einmitt þá var lífið eins og best var á kosið. Jafnvel betra en þennan stutta tíma sem við vorum hamingjusöm saman, því þá var ennþá engu að tapa, við vorum ung og allt var ennþá mögulegt þótt okkur fynndist eins og ekkert hefði ennþá gerst - veröldin var öll föst í framtíðinni ennþá. Þetta var mín Oxford, þótt hún væri ekki hér þá er lyktin eins. Lyktin af bókum, hári stúlkna sem hafa sofnað með bækur í fanginu og óteljandi draumum sem ekki hafa brostið enn.