Indiana Frankenstein

Þetta byrjaði allt með ráninu á týndu örkinni. Raiders of the Lost Ark. Fyrsta Afrikuferðin min, við héldum til Túnis og þar voru þeir að taka upp atriðið fræga, þegar arabinn leikur sér að mikilli fimi með sverðið og Indy tekur upp byssuna. Ég fékk að horfa, það voru flestir veikir og nett pirraðir, en einn reyndur ferðalangur sem var þarna líka sagði mér, eftir að hafa hlegið sig máttlausan af því hvað þetta væri jú kómískt allt saman, að innst inni væri hann að velta því fyrir sér hver merkingin væri. Var Indy summa allra heimsveldanna samankominn, alkominn að niðurlægja þriðja heiminn - og alla þá þekkingu, reynslu og glæsileika sem þar var til staðar - með þessu einfalda drápstæki, byssunni?
Harrison hló þegar ég sagði honum þetta skömmu síðar, hann var að drekka nautskerkt te til þess að koma maganum í lag - og þótt hann segði ástæðuna vissulega hreinlega hafa verið pestarslappleika sinn og tökuliðsins þá gekkst hann við því að eitthvað væri til í þessari kenningu kunningja míns, við getum alltaf reynt að aðlagast nýjum siðum þegar við ferðumst, en þegar í harðbakkann slær þá grípum við alltaf til okkar eigin tungumáls - sem fyrir okkur vesturlandabúa þýddi löngum púðrið. En þetta væri sem betur fer að breytast - enda væru þeir að gera bíómynd um veröld sem var. Og sumt úr þeim heimi væri vissulega ástæða til að sakna, en heimurinn breytist og við erum alltaf að eltast við landafræði- og sagnfræðikunnáttu æskunnar, sem er löngu orðin úrelt.
En Harrison sagði mér að hann sæi Indiana fyrst og fremst fyrir sér sem skrásetjara, einhvern sem vill finna það sem skiptir máli í heiminum og bjarga því, bjarga fegurðinni frá illskunni. Enda hafi nasistarnir og kommúnistarnir átt sameiginlega þá ástríðu að eyðileggja mestu listaverkin ef þeir fengu tækifæri til, til þess að verða almennileg manneskja þarf að læra að skilja fegurðina, og hún er flóknari en ætla mætti - afskræmd skrímsli og niðurníddar kommúnistablokkir eigi sína fegurð ekki síður en fegurstu ungmeyjar og glitrandi hallir. Samt væri ekki allt fallegt, þetta væri ekki svo einfalt - og allt færi þetta eftir samhenginu sem við settum hlutina í. Var þetta okkar blokk, okkar skrímsli? Hvaða minningar geymdu þessir gráu gangar, þessi ljóti haus? Ég er enn að reyna að komast að því.