Einu sinni í Dyflinni ...

Ég man þegar ég böskaði á götum Dyflinnar þá söng ég alltaf á spænsku. Angurvær og bitur lög um fyrstu kærustuna mína sem hætti með mér þegar hún komst að því að ég elskaði ekki Franco, um allar stúlkurnar sem sigldu fram hjá mér í borgum heimsins, hver annarri fegurri - og í hvert skipti bölvaði ég jafn innilega að héðan þyrfti ég að fara fljótlega og aldrei yrði hún mín. Ég er skip að nóttu, ávallt án farþega, sigli eftir vindum sem ég einn finn fyrir. Stöku sinnum hoppar vissulega einhver um borð, en það er ávallt tímabundið, kveðjan er ávallt handan við hornið.

Mér fannst, eins og Þorgeir Þorgeirsson hér um árið, að nú væri ég kominn heim. Og þegar maður er kominn heim syngur maður á móðurmálinu. Ekki hitti ég þó mína Molly þarna, Molly Malone ýtir sínum hjólbörum fyrir aðra en mig.