Alveg glymjandi einsemd

Prag er gráleit þessa dagana, en það gerir veðrið, ekki svefninn langi sem hún var ekki enn vöknuð af þegar ég kom hingað fyrst. Þetta var árið 1984, það var verið að taka upp Amadeus hérna og Milos Forman hafði snúið aftur til borgarinnar, hann og Mozart, tveir týndir synir - og ég sem vissi mest lítið þá, vissi ekki um þessa heimsborg sem hafði leynst bak við járntjaldið allan þennan tíma. Prag er þó dálítið sérstök að því leyti að hún er alltaf þessi falda heimsborg, hún er aldrei grand, hún er intróvertaða ljóðskáldið í hópi heimsborganna - hinar eru allar að semja epík eða skáldsögur á meðan Prag segir gamansögur á daginn, syngur saknaðarljóð á næturna og leikur sér að því að blekkja kölska sjálfan þess á milli. Það eru allar líkur á því að Sæmundur fróði hafi haft tékkneskt blóð í æðum, hér snúast flest ævintýrin um það hvernig þeir snéru á skrattann - enda hefur skrattinn oft heimsótt borgina, í líki Habsborgara, nasista og sovéskra skriðdreka. En þá fór Svejk náttúrulega bara á barinn - og drakk stórveldin undir borðið á endanum með dykkri hjálp Bohumils.